Σε μια εποχή που κανείς δεν ξέρει τί μας ξημερώνει, αν θα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ελεύθεροι στους δρόμους, πόσα εμβόλια θα χρειαστεί να κάνουμε για να επανέλθουμε στην κανονικότητα κι αν ποτέ αυτή θα έρθει, όπως την γνωρίζαμε κάποτε, δύο χρόνια πριν, οι επιπτώσεις στην ψυχολογία μας είναι βέβαιες.
Άλλοι θυμώνουν, άλλοι φοβούνται, άλλοι ανησυχούν, άλλοι μένουν αδιάφοροι κι άλλοι, λίγοι παραμένουν αισιόδοξοι.
Καθένας από εμάς έχει διαφορές στην προσωπικότητα και στην δομή του χαρακτήρα του, γεγονός το οποίο σημαίνει πως θα έχουμε διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας, οι οποίοι μας βοηθάνε να ξεπεράσουμε τα όποια εμπόδια.
Το μόνο πρόβλημα με τις άμυνες μας όμως, είναι αναπτύσσονται στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ασυνείδητα. Ενώ για τις τότε συνθήκες, μπορεί να ήταν κατάλληλοι και να μας κράτησαν ζωντανούς ως βρέφη, απόλυτα εξαρτώμενα από το περιβάλλον και τους τροφούς μας τότε, έγιναν κάτι σαν πανοπλία που φοράμε μέχρι την ενήλικη ζωή μας και με αυτή πορευόμαστε.
Αντιδρούμε με παρόμοιους τρόπους σε διαφορετικές συνθήκες και αρκετές φορές, οι συμπεριφορές μας αυτές, που έχουν γίνει δεύτερη φύση μας στις δυσκολίες, δεν είναι οι πιο σοφές ή αποτελεσματικές ώστε να έχουμε μια ζωή ευτυχισμένη.
Για παράδειγμα, ένα μωρό που πεινάει, δεν μπορεί να το επικοινωνήσει με λόγια, οπότε κλαίει για να το ακούσει ο φροντιστής του και να του καλύψει την ανάγκη. Όσο αυτή η ανάγκη του αγνοείται, τόσο το βρέφος θα συνεχίσει να κλαίει, μέχρι που κάποια στιγμή, θα πιστέψει ότι δεν υπάρχει ελπίδα και θα παραιτήθεί.
Δεν μοιάζει αυτή η παραίτηση με αυτό που ονομάζουμε κατάθλιψη;
Ποιές είναι όμως οι ανάγκες μας, ως ενήλικες, που χρειάζονται κάλυψη?
Τροφή, στέγαση, ρουχισμός, ασφάλεια, φυσικά, τί γίνεται όμως με τις συναισθηματικές/πνευματικές μας ανάγκες;
Είμαστε συναισθηματικά όντα και οι μεν δεν διαχωρίζονται με τις δε. Σώμα, νους, συναίσθημα και πνεύμα είναι αλληλένδετα.
Τρανταχτό παράδειγμα και απόδειξη είναι έρευνες, οι οποίες έχουν δείξει ότι βρέφη που τους παρέχεται τροφή αλλά όχι χάδι και σωματική επαφή, μπορεί να φτάσουν έως και στο θάνατο.
Χρειαζόμαστε αγάπη, φροντίδα, καταννόηση, υποστήριξη, νόημα, συναισθηματική ασφάλεια, χαρά, σεβασμό.
Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μεγάλο μέρος του πληθυσμού πέφτει είναι πως περιμένει κάποιον άλλο άνθρωπο να έρθει και να του καλύψει αυτές τις ανάγκες. Φυσικά και αυτό είναι μέρος της ζωής, αλλά πώς θα ήταν να μπορούσαμε να παρέχουμε όλα τα παραπάνω εμείς στον εαυτό μας; Να τον βλέπαμε σαν ένα φίλο, τον οποίο να γνωρίζαμε σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, να χτίζαμε μια σχέση με γερά θεμέλια μαζί του, μια σχέση αγάπης;
Αυτό ακριβώς είναι που μαθαίνουμε να κάνουμε στην Ψυχοθεραπεία.
Πόσο διαφορετική θα ήταν τότε η ζωή μας, η σχέση μας με εμάς αλλά και οι σχέσεις μας με τους άλλους;