Όλοι έχουμε εθισμούς. Άλλοι μας επηρεάζουν λίγο στην καθημερινότητα, ενώ άλλοι μειώνουν τη λειτουργικότητά μας αισθητά, σε σημείο που δυσκολεύουν τη ζωή τη δική μας και των γύρω μας.
Συνηθίζεται να βλέπουμε τους εθισμούς μας ως προβλήματα που χρειάζονται λύση.
Είναι όμως;
Είναι το πρόβλημα ή είναι απλά ένα σύμπτωμα ενός προβλήματος;
Όταν είμαστε παιδιά, τρέχουμε και παίζουμε ανέμελα. Κάποια στιγμή θα πέσουμε και θα χτυπήσουμε. Αμέσως, κοιτάμε προς τον φροντιστή (συνήθως την μητέρα μας) και αναζητάμε τη φροντίδα, την αγκαλιά, το χάδι.
Πονάμε και ζητάμε κάτι να μας βοηθήσει να νιώσουμε καλύτερα.
Ο μηχανισμός είναι ακριβώς ο ίδιος.
Εθισμός σημαίνει φυγή.
Υπάρχει ένα τραύμα που προξενεί πόνο.
Όταν πονάμε, σπάνια ψάχνουμε την αιτία, ώστε να τη θεραπεύσουμε. Η πλειοψηφία των ανθρώπων, θέλουμε ένα παυσίπονο, να σταματήσει ο πόνος και να επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας.
Το τραύμα όμως παραμένει, συχνά η φλεγμονή χειροτερεύει, η μόλυνση εξαπλώνεται. Ως αποτέλεσμα, τα παυσίπονα αυξάνονται, γίνονται πιο ισχυρά, ώστε να έχουν επίδραση.
Δεν έχει σημασία ποιός είναι ο εθισμός μας. Μπορεί να είναι το φαγητό, το αλκοόλ, το τσιγάρο, ο τζόγος, οι ουσίες, το σεξ, οι αγορές αντικειμένων ή ρούχων. Μπορεί να είναι η εργασία μας ή τα video games. Μπορεί ακόμα το ρόλο αυτό να παίζουν τα βιβλία και να διαφεύγουμε σε φανταστικούς κόσμους.
Σημασία έχει, από τί θέλουμε να ξεφύγουμε;
Τί είναι αυτό που μας πονάει;
Σημασία έχει να θέλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το θέμα μας, με τον εαυτό μας, ώστε το θέμα να λυθεί, η πληγή να καθαρισθεί, να επουλωθεί. Να μας γνωρίσουμε καλύτερα και να γίνουμε οι καλύτεροί μας φίλοι.
Εάν αυτή η διαδικασία, αυτό το ταξίδι, είναι κάτι που θα θέλατε για τον εαυτό σας, η ψυχοθεραπεία είναι το μέσο.