Έχουμε όλοι ακούσει ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο σχολείο. Λέμε αυτή την έκφραση συχνά στην καθημερινότητά μας.
Πόσοι όμως την έχουμε καταλάβει βαθιά στην ουσία της; Εγώ προσωπικά είχα την κρυφή ιδέα ότι ερχόμαστε για να θεραπευτούμε.
Αλλά για θεραπεία πάμε στο νοσοκομείο, όχι στο σχολείο. Άρα τί είναι η ζωή, νοσοκομείο ή σχολείο;
Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή με κάθε λογής προβλήματα. Κάποια τα φέρουμε και άλλα δημιουργούνται στην πορεία.
Φόβος θανάτου, εγκατάλειψης, απώλειας, ο φόβος ότι δεν θα μας αγαπήσουν, πεποιθήσεις όπως ότι δεν αξίζουμε, ότι ο κόσμος είναι κακός, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, πόνος, θυμός, θλίψη, πένθος, σοκ, βαθιά τραύματα κάθε είδους.
Αν σπάσω το πόδι μου, θα πάω στο νοσοκομείο, θα μου φέρουν το κόκκαλο στη θέση του, θα μου το βάλουν στο γύψο και σε περίπου ένα μήνα θα είμαι μάλλον καλά. Θεραπευμένος.
Από την εμπειρία μου, δεν ισχύει το ίδιο για τον φόβο της απώλειας.
Δεν υπάρχει χάπι. Δεν υπάρχει γύψος.
Υπάρχει όμως μια μακρόχρονη διαδικασία μάθησης.
Μαθαίνω πώς να βλέπω αυτό το θέμα με άλλη ματιά, από άλλη οπτική γωνία.
Μία κοινή στάση είναι αυτή του θύματος, στην οποία είμαι αβοήθητος, πράγματα μου συμβαίνουν και εγώ τα υποφέρω. Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος; Σε ένα χώρο ενδυνάμωσης, γαλήνης κι ευτυχίας ή σε περαιτέρω αδυναμία;
Μια άλλη στάση είναι αυτή όπου παίρνω την ευθύνη της ζωής μου, των επιλογών μου, λέω ότι τα πράγματα έχουν ως έχουν και από εδώ και πέρα βλέπω εγώ τί μπορώ να κάνω για να τα αλλάξω, αν δεν μου αρέσουν.
Αυτή η οπτική δεν είναι πιο εύκολη ή πιο δύσκολη, πιο καλή ή πιο κακή. Είναι απλά άλλη.
Η λεωφόρος Μεσογείων δεν είναι καλύτερη από την λεωφόρο Βουλιαγμένης. Είναι απλά άλλος δρόμος και οδηγεί σε άλλα μέρη.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιλογές μας.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις στάσεις ζωής μας.
Είμαστε σαν ήρωες ενός βίντεο-παιχνιδιού.
Μέχρι τώρα νόμιζα ότι περνάμε πίστες και το παιχνίδι τελειώνει όταν γίνουμε καλά.
Μάλλον περνάμε μιά πίστα όταν έχουμε μάθει το μάθημα που έχει να μας δώσει.
Θυμάστε από το σχολείο τη διαδικασία της μάθησης ενός μαθήματος; Πόσες φορές χρειάστηκε επανάληψη μέχρι να έρθει η αντίληψη; Μέχρι να μπορείς να πας και να γράψεις άριστα στο διαγώνισμα; Μέχρι να μπορείς να το εξηγήσεις, απλά, σε άλλους;
Ο Einstein έλεγε ότι τότε ξέρεις πραγματικά κάτι. Όταν μπορείς να το εξηγήσεις με πολύ απλό τρόπο σε κάποιον άλλο.
Ίσως όταν φτάσουμε να ξέρουμε τα θέματά μας σε τέτοιο επίπεδο, να μην είναι επίπονα, να μην καθορίζουν τις ζωές μας όπως όταν λειτουργούν στο ασυνείδητο. Ίσως να βλέπουμε τον εαυτό μας με συμπόνοια και αγάπη.
Κάτι τελευταίο, αυτή η διαδικασία δεν είναι sprint, είναι μαραθώνιος.
Στην πράξη, τα κεντρικά μας θέματα μένουν μαζί μας. Εμείς αλλάζουμε κι ο τρόπος που τα διαχειριζόμαστε.