Ο έρωτας είναι εθιστικός! Σαν γλυκό κρασί, μας μεθάει.
Ο έρωτας είναι ένα πυροτέχνημα. Όπως ένα πυροτέχνημα, είναι φαντασμαγορικό, τραβάει τις εντυπώσεις και κρατάει λίγο.
Σε αυτό το μεθυστικό διάστημα, όλα είναι τέλεια. Τους σκεφτόμαστε νύχτα και μέρα, ονειροπολούμε με τα μάτια ανοιχτά, νιώθουμε πεταλούδες στο στομάχι, χαμογελάμε χωρίς προφανή αιτία, ξενυχτάμε μαζί τους και την επόμενη μέρα συνεχίζουμε τις υποχρεώσεις μας χωρίς καμιά δυσκολία.
Είναι σαν να αντλούμε ενέργεια από μια αποθήκη που ξεκλειδώνει μόνο όταν είμαστε σε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση.
Είναι όμως αυτη η κατάσταση αληθινή;
Φυσικά και είναι. Νιώθουμε κάτι και αυτό έχει αντίκτυπο στο σώμα μας. Άρα είναι πραγματικό.
Οι διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις, έχουν ταυτιστεί με συγκεκριμένες ορμόνες.
Αυτό σημαίνει ότι για παράδειγμα η ντοπαμίνη σχετίζεται με την ευχαρίστηση, η οξυτοκίνη με την αγάπη και την οικοιότητα, οι ενδορφίνες (φυσικά οπιοειδή) συνδέονται με αίσθηση ευεξίας ενώ επίσης έχουν παυσίπονη δράση.
Όντας ερωτευμένοι, προβάλλουμε στον άλλο όλα όσα θέλουμε να δούμε. Ερμηνεύουμε κινήσεις και συμπεριφορές με τον τρόπο που εμείς θέλουμε, συχνά αυθαίρετα.
Συνέπεια αυτής της πλάνης μας, είναι παραπάνω τροφοδότηση του ενθουσιασμού κι όσων ορμονών πάνε παρέα.
Από την άλλη μεριά όμως, όλα αυτά τα συναισθήματα, ενδέχεται να είναι εφήμερα.
Έρευνες έχουν δείξει ότι ο πρώτος ενθουσιασμός που νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο, μπορεί να έχει μέγιστη διάρκεια λίγο παραπάνω από ένα χρόνο.
Στις μέρες μας, αυτό που παρατηρείται, είναι πως αρκετά συντομότερα, αρχίζουμε να χάνουμε το ενδιαφέρον και τη μαγεία, αρχίζουμε να βλέπουμε την ουρά της αχλάδας, το λάκκο στη φάβα, τη σκιά του άλλου.
Πολύ απλά, αρχίζουμε να παρατηρούμε τον άνθρωπο που έχουμε μπροστά μας, ως έχει. Βλέπουμε τα μειονεκτήματά του, συνήθειες που μπορεί να μην μας αρέσουν, πεποιθήσεις που δεν ταιριάζουν με τις δικές μας, συμπεριφορές που μας ενοχλούν.
Εκεί τί κάνουμε;
Πολλοί, μάλλον οι περισσότεροι από εμάς, αποφασίζουν πως αυτό το άτομο δεν τους κάνει, δεν πληροί τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει για τη θέση του συντρόφου τους.
Αποχαιρετούν και ξεκινάνε την αναζήτηση του επόμενου, αν δεν τον έχουν ήδη στα υπ’όψιν.
Οι άνθρωποι-μαϊμούδες είναι ένα φαινόμενο της εποχής μας κι εδώ αναφερόμαστε σε εκείνους που βρίσκουν τον επόμενο σύντροφο ή εραστή προτού λήξουν την σχέση που ήδη έχουν, ακριβώς όπως οι μαϊμούδες πιάνουν το κλαδί του δέντρου στο οποίο θέλουν να πηδήσουν πριν αφήσουν το κλαδί του προηγούμενου.
Ο φόβος της μοναξιάς όλο και μεγαλώνει, καθώς με το ίντερνετ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα smartphones, όλοι είμαστε ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένοι στον κόσμο.
Ένα άλλο φαινόμενο των ημερών, είναι ο εθισμός στον ερωτικό ενθουσιασμό. Είναι διαφορετικό από τον εθισμό στο σεξ. Εδώ, οι άνθρωποι αποζητούν το πάθος, αποζητούν την υπερδιέγερση, την μαγεία που νιώθουν όντας ερωτευμένοι.
Λίγοι ξεκινούν μια σχέση γνωρίζοντας τον εαυτό τους. Γνωρίζοντας την φωτεινή και τη σκοτεινή τους πλευρά. Αν κανείς δεν αγαπάει τον εαυτό του, πώς να αποδεχτεί, πώς να αγαπήσει και να επιτρέψει να αγαπηθεί από κάποιον άλλο;
Για να είναι επιτυχημένη μια σχέση, αυτή η υπέροχη ενέργεια του πρώτου ενθουσιασμού, χρειάζεται να μετουσιωθεί σε αγάπη.
Τότε είναι που κανείς αρχίζει να επιλέγει να είναι με κάποιον, κάθε μέρα, όχι επειδή, αλλά παρότι.
Όπως έχει πει πολύ καλύτερα από εμένα ο Patrick Rothfuss:
“Ο καθένας μπορεί να αγαπήσει κάτι επειδή. Αυτό είναι τόσο εύκολο όσο το να βάλεις ένα κέρμα στην τσέπη σου. Αλλά το να αγαπήσεις κάτι παρότι. Να ξέρεις τα ελαττώματα και να τα αγαπάς κι αυτά. Αυτό είναι σπάνιο και αγνό και τέλειο.”